حضرت علي(ع) پس از ضربه ي شمشير ابن ملجم، سلامت دين و رستگاري شان را مشاهده كرده بودند.

 حضرت علي(ع) در پايان خطبه شعبانيه از پيامبر گرامي اسلام(ص) سؤال نمود كه بهترين اعمال در ماه مبارك رمضان چيست؟ حضرت فرمود: بهترين اعمال دوري از معاصي خداي بزرگ است. آن گاه حضرت گريه كرد. علي ‹ عليه السّلام› پرسيد چرا گريه مي كنيد؟! فرمودند، يا علي! گويا مي بينم كه در حال نماز ضربتي بر فرق مبارك تو مي زنند و محاسن تو را با خون سرت خضاب مي كنند. علي ‹ عليه السّلام› پرسيد: آن گاه آيا دين من در سلامت است؟ فرمودند: آري، هر كه تو را بكشد مرا كشته است و هر كه تو را دشمن بدارد مرا دشمن داشته و … زيرا كه تو از من هستي . با عنايت به داستان فوق مي توان فهميد كه چرا علي ‹ عليه السّلام› در آن لحظه دردناك كه شمشير بر سرِ مباركشان فرود آمد تنها جمله اي كه بر زبان جاري كردند اين بود: فُزْتُ وَ رَبِّ الكَعْبَة: يعني به خداي كعبه رستگار شدم. در حقيقت مقام رستگاري خويش را در مقابل خداوند مشاهده مي نمود.    

ماخذ: طليعه ي رمضان-خطيبي