امام باقر (علیه السلام) در برابر ساير فِرَق اسلامي منحرف نيز موضع تندي اتخاذ كرده بود و با اين برخورد مي كوشيد محدوده ي اعتقادي صحيح اهل بيت را در زمينه هاي مختلف از ساير فرق، مشخص و جدا كند. موضع گيري امام در مقابل فرقه ي مُرْجئه بسيار قاطعانه و حسّاس بود، فرقه ي مرجئه مي گفتند: ايمان يك اعتقاد دروني بوده و عمل ما اعم از نيك و بد در آن هيچ گونه تغييري به وجود نمي آورد و بدين ترتيب خود بخود ارزش عمل صالحه را در جامعه از ميان برمي داشتند.
امام در مقابل خوارج كه در آن زمان كرّ و فرّي داشتند موضع گيري مي كرد. از نظر آن حضرت، آنان متنسّكين جاهل و گروهي خشكه مقدس قشري و در عقايد خود متعصّب و تنگ نظر بودند در رابطه با آنان فرمود:" اِنَّ الْخَوارِجَ ضَيَّقُوا عَلي اَنْفُسِهِم بِجِهالَتِهِمْ، اِنَّ الدّينَ اَوْسَعُ مِنْ ذلِكَ." [ الفقيه ج1 ص257]
خوارج از روي جهالت عرصه را بر خود تنگ گرفته اند، دين ملايم تر و قابل انعطاف تر از آن است كه آنان در پيش گرفته اند.
مبارزه با افكار يهود.
گروه هاي خطرناكي كه آن روزها در جامعه اسلامي داخل شده و تأثير عميقي در فرهنگ آن برجا مي گذاشتند، يهوديان بودند. احبار يهود كه عدّه اي به ظاهر مسلمان شده و گروهي ديگر هنوز به دين خود باقي مانده و در جامعه اسلامي پراكنده بودند، مرجعيّت علمي قشري از ساده لوحان را به عهده داشتند. تأثيري كه آنان بر فرهنگ اسلامي از خود بر جا نهادند، به صورت احاديث جعلي به نام اسرائيليات پديدار گشت كه بيشترين قسمت اين احاديث در رابطه با تفسير معروف است كه بيشترين روايات را در رابطه با تفسير قرآن از همين طريق به دست آورده است.
ماخذ اصلي: حيات فكري و سياسي امامان شيعه / کد ماخذ1450