سیستان در نگاه یک شعر

خیزید و خــر آرید که هنگام فرار است     

   «سیستان» پر از خاک و خس و گرد و غبار است

آنقدر غبار است که آمار وخامت      

  خارج شده از حیطه ی آمار و شمار است

در هر نفسی چون که فرورفت ؛ گل و لای       

 وز هر نفسی آنکه برآرند ؛ دمار است

هم صبح چو سیمای فلق سرخ و مشوش       

 هم روز چونان نیمه ی شب تیره و تار است

بسیار عجیب است که این ابر سیه روی       

 با اینهمه تمهید و کنش ، باز «نبار» است

از بخت بد مردم این خطه ؛ به نوبت        

جنگ و غم و درد و خس و خاشاک ، قطار است

از جانب پاکستان گهی بمب و گلوله       

 گاهی مرض و خاک به این سوی ، نثار است

یک عده چنانند که انگار نه انگار      

  کاین خطه ی خونین ز همین دار و دیار است

ای دولت تدبیر ؛ نشستی به چه امید؟    

    گر منتظر معجزه ای ؛  کار تو زار است

با اینکه بدیهی ست که این وضع مزخرف    

    از تحفه ی آن دولت پرمهر «بهار» است

تعجیل بفرما حسن آقا ؛ که به سختی      

  این خطه ی دلسوخته در زیر فشار است

یک هفته سفر کن که ز نزدیک ببینی     

 اوضاع ؛ چگونه ست و غبار از چه قرار است

آلوده ترین شهر جهان شد(چه رکوردی!)    

    این شهر به اورژانس ترین حال دچار است